Rozdział 6.

Stałam jak wmurowana. Nawet nie zauważyłam, że ktoś stoi obok.

- Oczywiście, że nie. Co tutaj robisz? – spytałam nie patrząc na katalońskiego pomocnika. Czułam się niezręcznie. Czułam się winna tego co zobaczył.

- Wpadłem Ci oddać bluzę Aarona, którą ostatnio u mnie zostawił. Akurat mieliśmy przejeżdżać  obok z Nurią, więc pomyślałem, że oddam – oznajmił podając mi niebieskie ubranie.

- Dziękuję – odpowiedziałam wreszcie na niego zerkając. – Przepraszam.

- Za co? Za to co zobaczyłem? Przecież to tylko i wyłącznie twoja sprawa. Możesz robić co tylko zechcesz. – uśmiechnął się delikatnie dając mi do zrozumienia, że wcale mnie nie potępia.

- I tak czuję się głupio. Nie powinno do tego dojść. Nie spodziewałam się, że Alexis się tak zachowa.

- To było kwestią czasu. Chyba nie widziałaś jak na Ciebie patrzy.

- Co? Niby jak? – nie mogłam uwierzyć w to co słyszę.

- Widać, że mu się podobasz – wzruszył ramionami.

Powoli oparłam się o balustradę. Że też ja sama tego nie zauważyłam. Nie chciałam aby nasze dzisiejsze spotkanie dawało mu jakiekolwiek sygnały. Lubiłam go, nic więcej.

- Ty go nie lubisz w ten sposób, prawda?

- Oczywiście, że nie! Jest dla mnie tylko kolegą.

- Na przyszłość uważaj z sygnałami. I dla wiadomości, nie tylko jemu się podobasz. – uśmiechnął się zawadiacko. – Muszę lecieć.

Zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, wsiadł z samochodu i odjechał.

Chwilę jeszcze stałam zastanawiając się nad tym co powiedział. Przecież nigdy nikomu starałam się nie dawać do zrozumienia, że chcę czegoś więcej. Zachowywałam się normalnie. Owszem na jednej osobie zaczęło mi zależeć coraz bardziej, walczyłam z tym codziennie, jednak nie wiedziałam jak długo jeszcze wytrzymam. Bałam się miłości.

* * *

Do stolicy Portugalii udaliśmy się już następnego dnia. Podróż przebiegała bez żadnych komplikacji.

Na wieczornym treningu drużyna koncentrowała się już tylko i wyłącznie na jutrzejszym spotkaniu, wszyscy chcieli wypaść jak najlepiej.

Siedząc na ławce przyglądałam się wszystkiemu z boku, w razie czego byłam natychmiastowo gotowa do pomocy. Myślami jednak uciekałam do powrotu do hotelu, wtedy miałam zadzwonić do syna. Na dzisiejszą noc został jak zawsze u państwa Villa.

Była jeszcze jedna sprawa, którą musiałam jeszcze dziś załatwić. Gdy o tym myślałam czułam w brzuchu mrowienie. Postanowiłam zaprosić Jordiego do siebie, czułam że powinnam tak zrobić. Sprawiłabym tym ogromną radość Aaronowi. Jutro, bezpośrednio po meczu, był zaplanowany powrót do Barcelony. W środę rano miał się odbyć trening regeneracyjny siły a resztę dnia piłkarze mieli mieć wolną.

Trening powoli dobiegł końca, piłkarze udali się do szatni.

Ja sama ruszyłam do środka szukając Miguela, który chciał ze mną o czymś porozmawiać. Nie okazało się to trudne, stał w tunelu przyglądając się zdjęciom zawieszonym na ścianach.

- Wołałeś mnie? – spytałam. Mężczyzna przeniósł wzrok ze zdjęć na mnie. Kiwnął głową.

Bez słów weszliśmy do średniego pomieszczenia z prawej strony. Usiedliśmy na kanapę stojąca naprzeciw. Odwróciłam się w jego kierunku wyczekująco.

- Od 18 do 20 października w Barcelonie będzie gościł Alberto Luizjano.

- Ten Alberto Luizjano?!

- Tak, dokładnie ten. – uśmiechnął się Miguel. Wiedział, że ta wiadomość mnie zaciekawi.

Podziwiałam tego człowieka. Był jednym z najlepszych fizjoterapeutów w Europie, ba, na świecie! Jego metody były niesamowite. Czego się dotknął wszystko stawało się jak nowe. Potrafił przywrócić do pełnej sprawności ciała osób, które skazywano na kalectwo. Zawsze marzyłam aby go spotkać, udać się na jego zajęcia.

- Przyjedzie na te dni żeby zrobić wykłady. Oczywiście nie takie, że każdy sobie może przyjść, wejść i usiąść. Trzeba wcześniej się zapisać i w dodatku jest oczywiste, że nie przyjmą każdego. 18 i 19 będą zajęcia teoretyczne, 20 praktyczne. Każda osoba tam obecna dostanie bardzo przydatny certyfikat. – przerwał pozwalając ciszy zagościć na parę sekund. – Zgłosiłem Cię.

Zszokowana nie wiedziałam co odpowiedzieć. To chyba nie działo się naprawdę. Kiedyś dałabym bardzo dużo żeby być obecną na tym. Teraz miałam mieszane uczucia. Ogromnie chciałam wziąć w tym udział. Ale bałam się, że nie będzie miał kto zaopiekować się Aaronem.

- Dlaczego nic nie mówisz? Nawet się nie cieszysz?

- Oczywiście, że się cieszę. Tylko sama nie wiem. – westchnęłam.

Zatroskany położył swoją dłoń na moich.

- Co się dzieje?

- Nie mogę tak ciągle prosić każdego żeby się zaopiekował moim synem. – spuściłam głowę. – To okropnie nie w porządku.

- Wiesz, że wszyscy go kochają. Patricia nie raz mi mówiła, że mogłaby się opiekować nim non stop. O to akurat najmniej powinnaś się martwić.

- Ale co ze mnie za matka jak spędzam z nim tak mało czasu?

- Ali, to jest naprawdę dla ciebie ogromna szansa. Jesteś bardzo dobra w swoim fachu, dzięki temu będziesz tylko lepsza. Nie zdziwię się jak w przyszłości ktoś nam ciebie wykradnie. – uśmiechnął się dodając mi otuchy. – Ale nie martw się, dopóki ja pracuję w tym klubie nie dojdzie do tego. Za żadne skarby.

Bardzo schlebiało mi to co mówił. Nigdy nie spodziewałabym się, że ludzie będą mi tak pomagać, tak się o mnie i Aarona troszczyć. Nie po tym co przeszłam.

- Mogłabym się przespać z tą decyzją parę dni?

- Oczywiście. Masz na to cały tydzień. Rozważ wszystko i dasz mi znać.

- Dziękuje Ci bardzo. To naprawdę wiele dla mnie znaczy. – przysunęłam się do niego przytulając się delikatnie. Był dla mnie jak ojciec.

Dzisiejszą noc mieliśmy spędzić w Pestana Palace. Większość piłkarzy zebrała się oczywiście w pokoju kapitana chcąc pograć w karty. Również miałem zamiar się tam udać, jednak najpierw poszedłem do restauracji na parterze chcąc napić się filiżankę kawy.

Usiadłem przy stoliku nieopodal czekając na realizacje zamówienia.

W progu wejścia pojawiła się postać o długich, blond włosach. Z daleka uśmiechnęliśmy się do siebie.

- Cześć. – odezwała się pierwsza siadając naprzeciw.

- Cześć. Szukałaś mnie?

Kiwnęła głową przygryzając  dolną wargę.

- Mam dla Ciebie pewną propozycję.

- Zamieniam się w słuch.

- Masz jakieś plany na środowy wieczór?

Dla pozoru udałem, że się zastanawiam. W głowie oczywiście rozbrzmiewało jedno zdanie: ‘Oczywiście, że nie mam!’.

- Nie, absolutnie żadnych.

Na jej twarzy pojawiły się rumieńce. Miałem ogromną ochotę przysunąć się i przejechać opuszkiem kciuka po jej policzku. Delikatnie potrząsnąłem głową wyrzucając tą myśl.

- W takim razie co powiesz na odwiedzenie mnie i Aarona?

Moje serce zalała fala ciepła.

- Z ogromną przyjemnością was odwiedzę. – oznajmiłem, starając się nie wykazać ogromnego entuzjazmu który czułem w środku.

Ona odpowiedziała promiennym uśmiechem.

Teraz myślałem już tylko o tym dniu.

* * *

Spotkanie z Benficą rozpoczęliśmy bardzo dobrze. Już w szóstej minucie wynik spotkania otworzył Alexis, które otrzymał od płaskiego dośrodkowania Leo. Jednak to nie naznaczyło przewagi gości. Gospodarze mieli również swoje szanse na zdobycie bramki. Jednak na posterunku czekał Valdes lub nasi piłkarze skutecznie udaremniali akcje przeciwnikom.  Jak często bywa, już po dwudziestu minutach przejęliśmy prowadzenie gry. Piłka była w znacznie dużej ilości czasu w naszym posiadaniu. Piłkarze wymieniali o wiele więcej podać od graczy z klubu z Portugalii.

W drugiej połowie obraz gry się nie zmienił. Nie musieliśmy długo czekać na kolejną bramkę. W pięćdziesiątej szóstej minucie Messi rozpoczął swój pokaz. Z piłką przy nodze ściągnął na siebie czterech rywali, zagrał do Cesca, który bez problemu umieścił piłkę krótkim rogu siatki. 0-2. Rywale starali odpowiedzieć się w jak najlepszy sposób, niestety dla nich skutecznie udaremnił im to Victor.

Do siedemdziesiątej minuty mecz mógł cieszyć. Później stało się coś, co zszokowało cała ławkę rezerwowych, piłkarzy na boisku jak i cały stadion. Carles fatalnie upadł na rękę. Wraz ze sztab medyczny w mgnieniu oka pojawiliśmy się obok. Kapitan kurczowo trzymał się za łokieć. Od razu można było przypuszczać, że coś mu się tam uszkodziło. Bez dłuższego zastanowienia została wezwana karetka, która przewiozła go do szpitala na dalsze badania. Nie był to uraz, który można było szybko zlikwidować z boku boiska. Wymagało to znacznie cięższej pracy. Dwójka lekarzy udała się wraz z nim. Nie było sensu abyśmy wszyscy jechali, i tak byśmy mu tam nie pomogli. Tutaj za to byliśmy bardziej potrzebni.

Do końca meczu utrzymała się napięta atmosfera, każdy był myślami z Puyim. Wszyscy chcieli aby ten mecz już jak najszybciej się skończył.

W międzyczasie Sergio został usunięty z boiska za uderzenie przeciwnika. Jeszcze tego nam brakowało. Po końcowym gwizdku wszyscy poczuliśmy ulgę.

Jak było zapowiedziane do Barcelony wracaliśmy tego samego dnia. Na szczęście Carles mógł wracać z nami. Zostało u niego zdiagnozowane zwichnięcie stawu łokciowego. Jutro miała zapaść dokładna decyzja ile tygodni miałby pauzować. Z cudem graniczył jego występ przeciwko Realowi Madryt.

* * *

Gdy usłyszałam dźwięk dzwonka u drzwi, mój syn już przy nich był. Stanęłam na progu kuchni i oglądałam jak zacięcie mocuje się chcąc otworzyć. Założyłam ręce na piersi i z uśmiechem przyglądałam się temu wydarzeniu.

- Pomóc Ci? – spytałam.

- Nie.

W tym samym momencie Aaron dopiął swego. Otworzył drzwi na oścież zadowolony z siebie. Podszedł do przybysza i zaczął go ciągnąć za nogawkę do środka.

- Hej, hej chłopcze. Powoli. – zaśmiał się Jordi zamykając za sobą drzwi.

Obaj zatrzymali się obok mnie.

- Proszę Aaron, mam coś dla Ciebie. – zwrócił się szatyn do mojego syna dając mu niewielkie pudełko. Twarz trzylatka była wymalowana radością, oczy mu błyszczały. Ładnie podziękował i pobiegł do pokoju rozpakować pakunek.

Ja wciąż stałam uśmiechnięta w tym samym miejscu.

- A to dla pani domu. – uśmiechając się łobuzersko podał mi bukiet czerwonych tulipanów.

- Dziękuję bardzo. Za kwiaty i za to, że przyszedłeś. Jestem Ci ogromnie wdzięczna, to wiele znaczy dla Aarona.

- Tylko..? – gdy podawał mi tulipany nasze palce się dotknęły.

Podniosłam wzrok spoglądając mu w oczy. Oddychałam coraz szybciej.

- Mama, mama! Patrz co dostałem! – na korytarz wparował podekscytowany brunet.

Z ogromnym entuzjazmem zaczął podskakiwać obok mnie pokazując mi jego nowy samochodzik, w drugiej ręce trzymał pilot do niego.

- Wow! Jaki piękny! – powiedziałam z ogromnym entuzjazmem klękając naprzeciw syna. – Tylko uważaj, żebyś mnie nie rozjechał kiedyś.

Malec zaśmiał się.

- A teraz zaprowadź kochanie Jordiego do pokoju a mama przyniesie coś dobrego.

- Ja Ci pomogę. – zaoponował szatyn.

- Nie, nie. Jesteś tu gościem, więc zmykaj na kanapę. – oznajmiłam to głosem nieznoszącym sprzeciwu.

Ze skruszoną miną ruszył do pokoju gościnnego.

Z lodówki wyciągnęłam naszykowany talerz z jedzeniem, wszystko pozostałe czekało już na stole. Ruszyłam do pokoju o ścianach w kolorze wiśni. Zastał mnie tam obraz Aarona siedzącego obok Jordiego i pokazującego mu książeczkę rysunkową. Widok ten strasznie ścisnął me serce.

Szybko mrugnęłam oczami oddalając łzy. Z czułym uśmiechem położyłam talerz na stole.

Wieczór minął nam wspaniale. Alba co chwilę opowiadał jakieś śmieszne historie, oboje z Aaronem płakaliśmy ze śmiechu.

Nie chcąc umrzeć od tego śmiania postanowiłam, że szybko posprzątam ze stołu.

Szybkim i sprawnym ruchem wkładałam naczynia do zmywarki. Nacisnęłam odpowiedni guzik i podeszłam do zlewu. Na ramieniu miałam przewieszoną kolorową ściereczkę. Odkręciłam kran wkładając pod wodę ręce.

W tej samej chwili poczułam delikatne uderzenia na moich nogach. Odwróciłam się zakręcając kran. Chwyciłam ścierkę i zaczęłam w nią wycierać dłonie.

Sprawcą który przeszkodził mi w tej czynności był nie kto inny jak mój syn.

Stał przede mną szeroko się uśmiechając, w rękach trzymał swoją poduszkę do spania.

- Co się stało? Chcesz żebym ci ją też umyła? – spytałam przyglądając mu się.

- Wojna na poduszki! – krzyknął zadowolony z siebie i rzucił się na mnie uderzając nią.

Muszę przyznać, że ogromnie mnie zaskoczyła ta sytuacja. Dopiero po paru sekundach zaczęłam się bronić i śmiać. Aaron walczył zawzięcie.

W progu zauważyłam naszego gościa uśmiechającego się szeroko. Rzuciłam mu proszące spojrzenie.

- Przepraszam, mam inne zadanie. – wzruszył ramionami i ruszył w moim kierunku.

Chwycił mnie w ramiona i przerzucił przez prawe ramię jak piórko. Krzycząc i uderzając go próbowałam się uwolnić. Jak gdyby nigdy nic wszedł do pokoju i położył mnie na łóżku.

- Co to ma być?

- Nie możesz ciągle wokół nas się kręcić! Pora żebyś odpoczęła. – oznajmił stanowczo Jordi.

- Ale ja odpoczywam! Chciałam to tylko tak szybciutko sprzątnąć. – powiedziałam cicho, skruszonym głosem.

- Teraz zostaniesz tu już do końca dnia. Nie ruszysz się. A ja pójdę pomóc Aaronowi naszykować się do spania.

- Przestań! To nie jest twój obowiązek.

- Ale ja chcę zeby wujek mnie połozył. – wtrącił brunet.

Założyłam ręce na piersiach i westchnęłam poddając się.

- Gotowy? – spytałem gdy Aaron umył zęby.

- Tak. - odpowiedział zadowolony. Następnie wybiegł z łazienki w podskokach. Wskoczył na łóżko i przykrył się kołdrą aż pod brodę.

Usiadłem na brzegu łóżka śmiejąc się.

- Zostawić Ci lampkę zapaloną, tak?

Kiwnął powoli głową.

- Lubis moją mamę?

To pytanie mnie zaskoczyło. Nie spodziewałem się takiego z jego ust.

- Lubię. Bardzo lubię.

- Ona ciebie też. Się uśmiecha ciągle. To dobrze, prawda? – dociekał.

- Bardzo dobrze. Musi się dużo uśmiechać.

- A dlacego?

- Bo jest wtedy jeszcze piękniejsza.

Trzylatek uśmiechnął się zadowolony i zamknął oczy.

- Dobranoc. – nachyliłem się i delikatnie pocałowałem malca w czoło. Wstałem i wyszedłem z pokoju cicho zamykając drzwi.

Alison siedziała dalej posłusznie na łóżku, nie ruszyła się z miejsca. Usiadłem bez słowa obok. Oboje spojrzeliśmy na swoje twarze, na których pojawiły się uśmiechy. Siedzieliśmy tak bez słowa parę minut. Przyzwyczailiśmy się do swojej obecności.

- Pojadę już. – oznajmiłem.

- Co? Już? – spytała zawiedzionym głosem. – Jest dopiero ..- spojrzała na zegarek – prawie 22.

Oboje zaśmialiśmy się ze sposobu w jaki to powiedziała.

- Nie wypada tak długo siedzieć w gościach.

- Mi to nie przeszkadza.

- Ale jednak pojadę.- wstałem i wyciągnąłem dłoń aby pomóc i blondynce wstać.

W milczeniu odprowadziła mnie do drzwi.

- Dziękuję, że przyjechałeś.

- Ja dziękuję za kolejny wspaniale spędzony czas.

Podeszła bliżej. Wspięła się na palce i musnęła wargami mój prawy policzek. Wstrzymałem oddech, moje serce szalało. Zawsze się tak działo gdy była tak blisko. Musiałem szybko wyjść, inaczej nie wiem co by się stało.

Nacisnąłem klamkę i bez zerknięcie do tyłu wyszedłem. W ekspresowym tempie zbiegłem po schodach na zewnątrz. Potrzebowałem powietrza.

Po piętnastu minutach od wyjazdu Jordiego ruszyłam do toalety aby wziąć prysznic. Będąc tuż przy drzwiach usłyszałam dźwięk dzwonka frontowych drzwi.

Zdziwiłam się, bo kto mógłby o tej porze przyjść. Może mój niedawny gość czegoś zapomniał.

Stanęłam przed drzwiami przekręcając klucz i otwierając je.

Wypełniła mnie fala najgorszych uczuć, nie do opisania. Szybkim ruchem starałam się zamknąć drzwi. Niestety osoba stojąca naprzeciw była szybsza, i co zaważyło, silniejsza.

Przede mną stał w okropnym stanie Marco, ojciec Aarona.

Całe uczucie nienawiści, złości, strachu wróciło w mgnieniu oka. Stałam tam bezbronna, niewiedząca co robić.

- Tatuś wrócił. – odpowiedział tym doskonale mi znanym głosem, znienawidzonym z całego serca.

Poczułam odór alkoholu.

- Wynoś się. – powiedziałam twardo i stanowczo.

- Kochanie, dopiero co wróciłem.

Nie myśląc dużo pobiegłam do kuchni i chwyciłam nóż leżący pod ręką.

- Doskonale wiesz, że tego nie użyjesz. –powiedział ogromnie rozbawiony.

- Zrobię wszystko żebyś tylko dał nam spokój! – wykrzyknęłam.

- Apropo. Gdzie jest mój syn?

- Nie waż się o nim w ogóle mówić! – krzyknęłam jeszcze głośniej i mocniej zacisnęłam dłonie na przedmiocie.

Chwiejąc się wycofał się z kuchni i ruszył korytarzem.

Przestraszona rzuciłam nóż i pobiegłam za nim. Bez namysłu uderzyłam go z całej siły.

Odwrócił się w moim kierunku. Na jego twarzy malowała się furia wściekłości.

- Nie rób tego więcej! – wrzasnął.

- Mam gdzieś czego chcesz a czego nie!

Zaczęłam się cofać chcąc go odciągnąć jak najdalej od pokoju Aarona.

Z niedowierzaniem pokręcił głową i poszedł w moje ślady.

- Wojownicza się zrobiłaś myszeczko.

Skrzywiłam się ze wstrętem. W głowie miałam pustkę, nie wiedziałam co robić. Telefon był daleko, zanim bym zadzwoniła wydarłby mi go. Mogłam wybiec na korytarz i zacząć wołać o pomoc. Chyba tylko to mi pozostało.

Nie zdołałam nawet dobiec do drzwi. Mężczyzna chwycił mnie i zaciągnął do pokoju gościnnego. Wyrywanie się było na nic, nie umiałam się uwolnić. Do oczu napłynęły mi łzy.

Ugryzłam go w rękę którą przyłożył mi do ust. Wrzasnął z bólu a następnie chwycił mnie z całej siły za włosy. Nie dając za wygraną kopnęłam go od tyłu między nogi. Zawył i zgiął się w pół, jednak nie upadając. Wyprostował się szybko. Kipiała z niego sama złość. W głowie miałam wszystkie te wydarzenia z przeszłości. Bez ceregieli podszedł i uderzył mnie z całej siły w twarz. Bezwiednie upadłam na ziemię, nie mogłam już więcej zrobić. Obiecałam sobie że nigdy już do tego nie dojdzie. A było jak kiedyś. Nie miałam siły. Przegrałam.

_________________________________________
Wow, dodaję rozdział w terminie :) Chciałam dodać wczoraj ale byłam tak zmęczona po całonocnym maratonie w kinie, że nie dałam rady. Nie mam pojęcia kiedy pojawi się następny. Aktualnie napisałam tylko połowę. Mam nadzieję, że do końca listopada dam radę. Wtorek - czwartek mam próbne matury. Trzymajcie za mnie kciuki :) Oby nie były koszmarne. Wam życzę znośnego tygodnia, niech nie będzie wykańczający.  Miłej końcówki niedzieli ;-)
P.S. Piosenka w której się zakochałam. Christina Perri ft. Steve Kazee - A Thousand Years